تعمیر بخارشور دلونگی در چیتگر
در اوژن سرویس تعمیر بخارشوی دلونگی توسط تکنسین های متخصص و با تجربه انجام می گردد. با توجه به اینکه دستگاه بخارشور حجم زیادی بخار تولید می کند و ان را در بویلر( دیگ بخار ) دخیره می کند، در صورتی که در هنگام تعمیر بخارشوی دلونگی از قطعات با کیفیت و اصل استفاده نشود و نکات ایمنی رعایت نگردد ممکن است خطرآفرین شود.
مشکلات رایجی که در بخارشوی های دلونگی پیش می آید می توان به بخار نکردن، گرم نشدن، روشن نشدن و در بعضی از مدل های بخارشور دلونگی و به مشکل خوردن فیلتر اشاره کرد.
تاریخچه دلونگی
نمایندگی تعمیر بخارشور دلونگی – تعمیرگاه بخارشوی | گروه دلونگی یک شرکت تولیدکننده لوازم خانگی در ایتالیا است که دفتر اصلی آن مستقر در شهر ترویزو ایتالیا است. بخار شوی دلونگی یکی از محصولات این شرکت است که در ایران بازار خود را دارا است.این شرکت به عنوان یک کارگاه کوچک قطعه ساز صنعتی در سال ۱۲۸۱ تاسیس شد و در سال ۱۳۲۹ به ثبت رسید.
شرکت دلونگی
این شرکت در ابتدا، یک تولیدکننده عمده گرم کننده‌ها و هواسازهای قابل حمل بود، که بعدها به تولید انواع لوازم خانگی پرداخت.شرکت دلونگی، درسال ۱۳۸۰توانست مالکیت گروه انحصاری کنوود انگلستان،که موردنزاع صاحبانش بود رابدست آورد. این امر سبب شد که این شرکت، به کارخانه‌های شرکت کنوود در آسیا و خصوصاً چین دسترسی پیدا کند. نتیجه این دسترسی، تولید بسیاری از محصولات این شرکت در چین، با طراحی اصلی بود.
رفع رسوب دستگاه بخارشوی دلونگی در منزل
همانطور که مشاهده کردید یکی از عمده دلایلی که منجر به تعمیر بخارشوی دلونگی می شود رسوب بستن دستگاه است. توصیه هایی در طی متن برای جلوگیری از رسوب بستن بخارشوی دلونگی مطرح کردیم، اما با این وجود اگر باز هم دستگاه شما با این مشکل مواجه شد می توانید رسوب را با استفاده از سرکه و آب از بین ببرید. البته توصیه می کنیم حتما قبل از انجام هر کاری دستگاه را از برق جدا کنید تا به سلامت شما و دستگاه آسیب جدی وارد نشود.
برای این کار باید از آب معدنی یا مقطر استفاده کنید، چون خود آب معمولی می تواند دلیلی بر رسوب بستن بیشتر دستگاه شود. در مورد سرکه نیز سرکه سفید گزینه مناسبی برای این کار است. محلول خود را داخل مخزن خالی بریزید و دستگاه را روشن کنید. دستگاه باید تا خالی شدن کامل محلول کار کند تا همه رسوبات از داخل آن خارج شود.
توصیه هایی دیگر در مورد تمیز کردن رسوبات بخارشوی مطرح می شود که اکیداً آن را توصیه نمی کنیم. بسیاری از این روش ها منجر به وارد کردن آسیب بیشتر به دستگاه می شود. ضمن آنکه نباید فراموش کنید که ممانعت از رسوب بستن دستگاه به مراتب ساده تر از این است که بخواهید این رسوبات را رفع کنید.
اوژن سرویس تعمیرات برند دلونگی در چیتگر
دریاچهٔ چیتگر یا دریاچهٔ شهدای خلیج فارس دریاچه‌ای مصنوعی است که در غرب تهران و منطقهٔ ۲۲ شهرداری تهران واقع شده‌است.[۱] مساحت این دریاچه ۱۳۰ هکتار است و در مجاورت آن ۱۲۰ هکتار مجموعهٔ تفریحی نیز در پهنهٔ خشکی ایجاد شده‌است.[۲] دریاچهٔ چیتگر در شمال پارک جنگلی چیتگر قرار گرفته و جنوب دریاچه به بزرگراه شهید همدانی، شمال آن به بزرگراه همت، شرق آن به بزرگراه آزادگان می‌رسد و از غرب به بافت مسکونی منطقهٔ ۲۲ شهرداری تهران محدود می‌باشد.[۳] منبع تأمین آب دریاچه رودخانهٔ کن می‌باشد و به واسطهٔ سیکل بسته و ایزولهٔ سامانهٔ انتقال آب آن هیچگونه آب دیگری وارد سیلاب‌های فصلی و همچنین تغذیهٔ سفره‌های آب زیرزمینی نمی‌شود.[۱]
تاریخچه[ویرایش]
دریاچهٔ چیتگر در یک روز برفی؛ زمستان ۱۳۹۲
سابقهٔ طرح ساخت این دریاچه به تدوین نخستین طرح جامع شهر تهران در سال ۱۳۴۷ بازمی‌گردد که در آن ساخت دریاچه‌ای در غرب شهر تهران پیش‌بینی شده بود ولی ساخت این دریاچه به دلیل محدودیت‌های فنی و بودجه‌ای تا سال‌ها مسکوت ماند.[۴] سرانجام در پیش‌زمینهٔ مطالعاتی، از سال ۱۳۸۲ تا ۱۳۸۹، مطالعات جزئی و دقیقی در مقاطع مختلف از سوی مشاور صورت گرفت و ابهامات طرح بررسی و تکمیل شد.[۳]
ساخت دریاچهٔ چیتگر از طریق حوزهٔ معاونت فنی و عمرانی شهرداری تهران به سازمان مهندسی و عمران شهر تهران واگذار شد. به واسطهٔ خاص بودن نوع پروژه (سازهٔ آبی) لازم بود تا از شرکت‌های متخصص در این زمینه بهره گرفته شود. از همین رو شرکت آرماتور پردیس به عنوان مدیریت طرح پروژه انتخاب شد. در مهرماه سال ۱۳۸۹ عملیات اجرایی پهنهٔ آبگیر و از تیرماه سال ۱۳۹۱ عملیات اجرایی پهنهٔ ساحلی توسط پیمانکار طرح شرکت سابیر و بر اساس مطالعه و طراحی شرکت مهندسی سد تونل پارس (اشتوکی پارس) آغاز شد. فاز اول پروژهٔ دریاچه با نام دریاچهٔ چیتگر در تاریخ ۱۵ اردیبهشت ۱۳۹۲ افتتاح شد.[۵] پس از اتمام فاز اول، ساخت فاز دوم طرح به مساحت ۱۴۰ هکتار در جنوب بزرگراه شهید همدانی (در ادامهٔ بزرگراه رسالت و شهید حکیم) شامل تونل شهدای غزه (ادامهٔ بزرگراه شهید همدانی) و جزایر آبی (ابوموسی و تنب بزرگ و کوچک)، محور چهار باغ، پارک آبی و مونوریل در دستور کار شهرداری قراردارد.[۲]
اراضی موسوم به «چیتگر»، حدود ۵۱۱ هکتار است. مالکیت این اراضی پیش از انقلاب متعلق به ارتش بوده‌است. زمانی که طرح این مسئله در منطقهٔ ۲۲ تصویب شد، حدود ۳۵۰ هکتار از این زمین‌ها در قالب طرح ۳۰–۷۰ به شهرداری تهران واگذار شد که یک بخش از این ۳۵۰ هکتار، شبکهٔ معابر، بخشی دیگر، فضای سبز و بخشی مجموعه هزار و یک شهری است.[۶]
